به اندازه ی تمام ضعف کردنهاست
که
پُر می شوی
Archives
مردم از روشناییِ چراغ هم می ترسند
از اشاره به یک حقیقتِ ساده هم
مردم
همه
هر چه نمی کشند
از تنهایی ست
خط های ِ لب به روی هم که می روند
پشت گوشی
فکر می کند
خط ها روی خط رفته
قطع می کند
یک نفر گفته مرا "هیسسس! تو مجبوری که
گم شوی در دلِ این قافیه ها جوری که
ضاقتُ الأرض! شود حکم ِخدا در سالی
و تو هم تکیه کنی، تکیه به آن نوری که
زل زده بر غزل بی کسی ِ چشمانت
که تو اندازه ی "عیسای ِ خدا" دوری که
چادرِ مشکی ِ خود را بتکانی در باد
که تو محکوم
تو مجبور
بگو زوری که
بوسه هم مثل هوا خیره به دنیا شده است
در و دیوار گواهند تو مأموری که
حرفِ من حرفِ خدایی ست که یک شب خوابید
صبح ِ فردا تن من را
به سر ِ گوری که
دو سه روزیست که من مرده ام و می دردم
درد و
هِی درد
کمی درد
به کافوری که
تنِ عریانِ مرا از دهنت فاصله داد
یک نفر گفته مرا "هیسسسس! تو مجبوری که
.
از غار بیرون پرید
وحشت زده فریاد زد
گرگ گرگ!
همه بیرون ریختند
بااینکه گرگی در کار نبود، وحشت به سراغ همه آمده بود
بهتر نیست، چهره در شب، لطیف بگیری
و با بویِ " افتتاح و توسل و رمضان" نفس بکشی
و فکر کنی از فردا چه خواهی کرد؟
البته که بهتر و عاقلانه تر است! --
خودم باید با تو
دنبال شاپرک ها بدوم
و دستت را هم رها نکنم لحظه ای
بگذارم ببویی
...
سبزه و ستاره و سحاب را
نرمه های گوشت را هم
زیر دندان بگیرم
نه!
میانِ دو لبِ شوق مندِ خویش بگیرم
و از بوی خاک باران خورده با تو بگویم
......
بلاگر فارسی
اشتراک در
پستها
تمام نظرات